Ο έρωτας με τη μουσική...

Ήταν 1987 όταν η δορυφορική τηλεόραση μπήκε στα σπίτια μας...το Mtv και το MGM ήταν τα κύρια μουσικά κανάλια. Η μεγαλύτερη αδερφή μου τότε πήγαινε Γυμνάσιο. Θυμάμαι ακόμα πόσο τη ζήλευα που έβαφε τα χείλια της κόκκινα, η φράντζα έφτανε στο θεό, τις doc martins αρβύλες της. Ήταν η εποχή που τα video clips μπήκαν στη ζωή μας. Όταν οι γονείς μας έλειπαν για δουλειά και δεν ήμασταν στο σχολείο το Mtv ήταν το μόνο κανάλι που έπαιζε και εννοείται ήταν μόνο στα αγγλικά. Δεν καταλάβαινα πολλά αλλά καθόμουν και έβλεπα. Είχα ειδική αποστολή. Η αδερφή μου με έβαζε να βλέπω ώστε όταν θα έπαιζε κάποιο από τα αγαπημένα της συγκροτήματα θα έπρεπε να τη φωνάξω από το δωμάτιο όπου απολάμβανε τη μουσική σε απίστευτα decibels ώστε να βγει και να πάρει τηλέφωνο την κολλητή της-την άλλη την ούρσουλα- για να το δουν μαζί. Όπως καταλαβαίνετε πέρασα, λοιπόν, απίστευτα πολλές ώρες μπροστά από αυτό το κανάλι. Μεγάλωσα με τη μουσική του και την αισθητική του. Μπροστά από αυτό το χαζοκούτι έμαθα να χορεύω από τον Michael Jackson, ρόκαρα με τους Bon Jovi, έκανα ότι τραγουδούσα τους Roxette, ερωτεύτηκα τον Dave Gahan, τρόμαξα με τον Alice Cooper, λάτρεψα τους Cure, αγάπησα τον Nick Cave. 

Κάθε Πέμπτη έβλεπα την εκπομπή Alternative Nation με τον Toby Amies. Ναι, είχα αρχίσει να εθίζομαι στην μουσική σε μικρή ηλικία και για αυτό πρέπει να ευχαριστήσω την αδερφή μου που με βάραγε αν δεν θυμόμουν τα σωστά συγκροτήματα (π.χ. Led Zeppelin, Cure, Depeche Mode, Nick Cave, Dead Can Dance). Είχε έρθει η εποχή που στην Ελλάδα είχαν πλέον διαχωριστεί σε δύο κατηγορίες οι άνθρωποι στο Μοναστηράκι, στους μεταλλάδες και στους κιουράδες (από τους Cure). Πήγα στο Dark Sun με το ανάλογο βάψιμο και ντύσιμο, πήγαινα στο Memphis, στο Decadence...Στο σχολείο δεν είχα κανέναν να μιλήσω διότι όλοι άκουγαν Κατσιμιχαίους, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες και όλους τους άλλους...εγώ πάλι είχα γίνει γνήσιος Βρετανοτσολιάς στη μουσική. Να είναι καλά το sisterακι με τις σφάλιαρες που μου έδινε (!). 

Στην εφηβεία πλέον είχα αρχίσει να ξοδεύω όλα μου τα χρήματα στη μουσική. Μοναστηράκι και Metropolis ήταν τα κύρια μέρη για να αγοράσεις αυτά που ήθελες. Τότε δεν κατέβαζες ένα κομμάτι από ένα άλμπουμ- αυτό που είχες ακούσει καπου- αλλά το αγόραζες όλο και μετά το μοιραζόσουν με κασσέτες. Το άκουγες όλο μέχρι το τέλος και στο τέλος ανακάλυπτες ότι ήταν άλλο το κομμάτι που σου άρεσε τελικά περισσότερο από τον δίσκο. Ήταν δύσκολο να ψάξεις τότε αλλά έψαχνες...έψαχνες γιατί είχες μάθει να αγαπάς πραγματικά τη μουσική. Για κάθε τι στη ζωή μου είχα και ένα ανάλογο κομμάτι. Εβδομάδες που έμενα πεινασμένη στο σχολείο ώστε να μπορέσω να αγοράσω ένα καινούριο άλμπουμ...

Και μετά ήρθαν οι συναυλίες. Η ένταση, οι κιθάρες, η δυνατή μουσική, το πλήθος να τραγουδάει μαζί με την μπάντα, το χοροπήδημα στο ρυθμό...μια παραζάλη των αισθήσεων. Το "Ρόδον"  ήταν το μόνο μέρος που μπορούσες να πας τότε για συναυλίες και ήταν υπέροχο...παρακμιακό όπως άρμοζε στην καλή ροκ μουσική με αποπνικτική ατμόσφαιρα από τα τσιγάρα που έκανε το μέρος ακόμα πιο σκοτείνο και ακόμα πιο υπέροχο. Από τότε έχω χάσει τον λογαριασμό σε πόσες συναυλίες έχω πάει στη ζωή μου...Η Αθήνα που αγαπάω είναι όλες μου οι μουσικές αναμνήσεις.

Όταν πλέον μεγάλωσα αρκετά η τρέλλα μου για τη μουσική μεγάλωσε. Είχα ξεκινήσει για την ανεύρεση μουσικής και στο εξωτερικό. Στο Camden Town και στη Berwick street ξημεροβραδιαζόμουν. Όσο και αν βολεύει το internet ποτέ δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει την αίσθηση του να ψάχνεις σε ένα δισκάδικο...κοιτάζωντας τα βινύλια, κοιτάζωντας το άπειρο για πάρα πολύ ώρα μην ξέροντας πιο να αφήσεις στην άκρη γιατί τα θέλεις όλα...αχ αυτή η μαγεία!

Και φτάνουμε στο τώρα όπου τουλάχιστον 2 φορές το μήνα είμαι και σε μια συναυλία μιας και πλέον δεν είμαι στην Αθήνα αλλά στη Γλασκώβη. Τόσα χρόνια μουσικής μανίας τελικά απέδωσαν, διότι συνειδητοποίησα την απόλυτη ομορφιά της με ένα σκηνικό. Μια φίλη μου ένα πρωί με ευχαρίστησε στην παλιά μου δουλειά διότι ο άντρας της ήταν σχεδόν σε κατάθλιψη και δεν είχε διάθεση να κάνει τίποτα, οπότε έβαλε να ακούσουν την εκπομπή μου και ως δια μαγείας τα κομμάτια τον έκαναν να χοροπηδάει χαμογελαστός μέσα στο σπίτι. Τότε κατάλαβα γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη μουσική...διότι είναι το χαμογέλο, το δάκρυ, ο έρωτας, η αγάπη, ο χωρισμός, η έξαψη, η ένταση, το πάθος, η μελαγχολία και η απόγνωση...Η μουσική είναι τα πάντα.

Το blog αυτό θα ασχολείται αποκλειστικά με τη μουσική...κριτικές, συναυλίες, προτάσεις κ.α.  Ελπίζω να σας αρέσει και να το διαβάζετε...

xx

Lady K

P.S. : η εκπομπή μου "Wine in the afternoon" μεταδίδεται από το radio cancelled www.radiocancelled.com κάθε Πέμπτη στις 20:00